Consternatieburo

Vandaag, na 14 maanden, hadden mama en ik eindelijk weer eens een afspraak op het consternatieburo, dat tegenwoordig het moeder en kind centrum heet. Alsof de papa niet bestaat, tssss!
De receptioniste zei dat we geen afspraak hadden.
Mama: wel.
Recepdinges: niet.
Zo ging het nog wel even door.
Toen mochten we toch meten en wegen. Daar kwamen we ook voor, dus dat was dan goed.
Na het wegen zei de verpleegkundige: goh, jij bent goed gegroeid sinds juni!
Sinds juni?
We zijn voor het laatst geweest in juni 2005, zei mama.
De verpleegkundige was even stil.
Daarna kwam waar mama al bang voor was: ' hij is wel erg mager'.
Ja, zei mama, daarom kom ik ook wegen en meten. Ik wil weten of hij nog op zijn eigen groeicurve zit (en die hij, dat ben ik dan he). Ik ben al een jaar bezig om hier een afspraak te krijgen. Ik krijg steeds te horen dat we pas hoeven te komen als hij 3 is. Ik zeg wel 80 keer dat ik ongerust ben, maar dat is tegen dovemans oren blijkbaar. En nu zegt u dat hij te mager is!
Daarna ging mama heel hard huilen. Ik speelde gewoon door, ik had het niet zo erg in de gaten.
De verpleegkundige zei dat het ook echt niet kon dat wij nooit meer opgeroepen waren. Dat het daar een zooitje was. En excuses. Enzovoort. Daarna ging ze kijken op de curve of mijn gewicht (11.4 kg) en lengte (94 cm) conform de curve waren.
Dat was zo. Met gewicht zat ik zelfs op de een-na-onderste lijn, met lengte op de onderste. Zo heb ik altijd al gezeten, dus dat is goed.
Mama kreeg het advies mij meer volle melk te geven, en nu konden we ineens wel een afspraak met een dokter krijgen.
Soit. Ik ben dus klein en mager, maar groei gewoon zoals ik hoor te groeien.
En mama huilt allang niet meer, hoor, gelukkig.